ما عادت کرده ایم طاقت بیاوریم، ما عادت کرده ایم زندگی کنیم، ما عادت کرده ایم اگر خورشید هم بمیرد، بگوییم چیز مهمی نیست... مثلاً همین حالا که حال همه مان مثل دیروز و یک ماه و یک سال قبل، خوب است، حتی پشت خفقان ماسک ها، حتی وقتی که چشم هامان نمی خندد، حتی وقتی عزیزانمان را بغل نمی کنیم، نمی بوسیم، نمی بینیم. ما یکه و تنها پشت نقاب ماسک هامان پناه گرفته و در حصار فاصله های ناگزیری که هست، همچنان نفس می کشیم و خوبیم.