مامان خانم، خانه ی شما خوب است، کلی خاطره دارد، مورچه دارد، جیرجیرک دارد، کلاغ دارد، گنجشک و مرغ و جوجه دارد. خانه‌ی ما هیچ هم خوب نیست، آپارتمانی که نه جیرجیرک‌ها راهش را بلدند، نه گنجشک‌ها. پاییز و بهار و زمستان و تابستانش یکی‌ست، خانه‌ی ما فقط سقف و دیوار دارد، خانه‌ی ما حتی پنجره‌هایش آفتاب ندارد.

خانه‌ی شما خوب است مامان خانم، با تمام دار و درخت و کهنگی‌اش بوی عشق می‌دهد، بوی تو، بوی بچگی‌های من، بوی کوکوهای مامان‌پز و بوی دود آتشی که عصرها برای چای روشن می‌کنی.
مامان خانم، خدا تو را برای من حفظ کند و خم روی ابروهای نازنینت ننشیند و همیشه با لبخند، برایم چای آتشی دم کنی، کوکو و آبگوشت‌های خوشمزه درست کنی و من وقتی جیرجیرک‌ها توی حیاط شلوغش کرده‌اند، روی پاهایت بخوابم و تو برایم از آن قدیم‌ها قصه‌های قشنگ تعریف کنی...

خانه‌ی شما خیلی خوب است مامان خانم...

✍نرگس صرافیان طوفان