هوشنگ ابتهاج در باره همسرش میگفت؛
آلما که بیمار شد با هر زنگ تلفن از بیمارستان بند دلم می‌گسست؛
‏می‌گفت که بدون آلما نمی‌داند دنیا چگونه جایی برای او خواهد بود
‏این چند سال که آلما بیمار بود ایشان حتی برای چند روز هم به ایران نیامدند..!
شاید آنجا که در دوری اجباری‌اش از آلما این شعر رو‌ سرود که:
«هوای روی تو دارم نمی‌گذارندم
‏مگر به کوی تو این ابرها ببارندم
‏مرا که مست توام این خمار خواهد کشت
‏نگاه کن که به دست که می‌سپارندم»
‏و انگار خودش میدانست چند ماهی بیشتر از آلما نخواهد ماند!


اینجوری عاشق باشید بچها