زن که باشی،زود می بخشی،زود می رنجی،زود می گریی،زود میخندی...چون سرشاری از احساس...زن که باشی درباره ات قضاوت میکنند،درباره ی لبخندی که بی ریا نثار هر احمقی کردی،درباره ی زیبایی ات...که دست خودت نبوده و نیست
درباره ی تارهای مویت که بی خیال از نگاه شک آلوده ی احمق ها از روسری بیرون ریخته اند ،درباره ی روحت،جسمت،درباره ی تو و زن بودنت،عشقت،همسرت قضاوت میکنند.
تو نترس و زن بمان،احمق ها همیشه زیادند.