به اطرافم نگاه میکنم، همه جا تلخی و اندوه است. دل ها پر، آدمها آزرده، آدمها آزار .....
یک جای راه را غلط رفته ایم، وگرنه این همه دور بودن این قبیله از آرامش منطقی نیست. یک پیچ را اشتباه رفته ایم، یک پیچ تند را. اشتباه رفته ایم که دسته جمعی تنها مانده ایم. تمام گناه را هم نیندازیم گردن شبکه های اجتماعی و موبایل ها و تغییرات روزگار، نه.
یک جایی درون خود ما یک چیزی تغییر کرده، یادمان رفته خندیدن کدام بود و آرامش کدام و مهربانی کدام. مهربانی. مهربانی ، طفل زیبایی که سالهاست گم شده پشت مسیج ها و استیکرها، انگار دیگر هیچ کدام شهامت نداریم واقعی شویم. انگار تمام مادربزرگهای دنیا مرده اند...