#قرار_معنوی
#یادبود_شهیدبزرگوار_شهید_داریوش_رضایی_نژاد
یکم مردادماه، سالروز شهادت یکی از شهدای به نام هسته ای ایران، شهید «داریوش رضایی نژاد» است که با تمام تهدیدها یک لحظه از مسیر جهاد علم خود خارج نشد و با شهادت پاداش سال ها مجاهدت علمی خود را گرفت.

هشت سال از هجرت «داریوشِ» خانواده «رضایی نژاد» می گذرد اما این داغ هنوز هم بر دل خانواده اش سنگین است و خدا می داند روزها را چگونه به امید وصال شهیدشان می گذرانند. در هشتمین سالروز شهادت دانشمند شهید «داریوش رضایی نژاد» مجالی به دست آمد تا به گفت و گو با آقای «غلامرضا رضایی نژاد» بنشینیم و از دلتنگی هایش برای مخاطبان نوید شاهد بگوییم.


آقای رضایی نژاد، در ابتدای گفت و گو معرفی کوتاهی از خود و خانواده تان بفرمایید.

بنده «غلامرضا رضایی نژاد» پدر شهید «داریوش رضایی نژاد» هستم. از سال 1359 تا 1380 با لباس یک سپاهی به این مرز و بوم خدمت کرده ام و اکنون دوران بازنشستگی را می گذرانم. هشت فرزند دارم که همگی به مدارج علمی بالایی دست یافته اند و به خاطر فرزندانم خدا را شاکرم. «داریوش» فرزند دومم بود که دو مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه ارومیه و دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی داشت. در مقطع دکتری هم قبول شد که پیش از آغاز کلاس ها به شهادت رسید.


در زندگی نامه شهید رضایی نژاد، آمده که ایشان دو پایه تحصیلی به به صورت جهشی خوانده و در شانزده سالگی دیپلم گرفته اند. جدای از تیزهوشی، ایشان در دوران کودکی چه خصوصیات اخلاقی داشتند؟

داریوش از از نظر اخلاق، رفتار و گفتار نیکو بود و از دوران مهدکودک تا دانشگاه دست از فعالیت بر نمی داشت. پسرم به صله رحم اهمیت زیادی می داد و در ایام محرم به آبدانان می آمد و در مراسم های عزاداری شرکت می کرد. زنجیرهایی که با آنها زنجیر می زد را به عنوان یادگاری نگه داشته ایم.

از نظر رفتاری با خانواده الگو بود و همیشه لبخند به لب داشت و در یک کلام در برخورد با خانواده، دوستان و مردم بسیار خوش خلق بود. داریوش دُر گرانبهایی بود که زود از دستش دادیم. همیشه به ما یادآوری می کرد که با مردم مهربان، خوش رفتار و خوش گفتار باشیم. می گفت: «به خودتان اجازه ندهید که کسی از شما دلخوری داشته باشد.

روحشون شاد یادشون گرامی راهشون پررهرو

#قرار_معنوی
#شهیدداریوش_رضایی_نژاد