ورق بزنید لطفا🍋
ساعت دوازده شب است، او مولانا می‌خواند و من رمان ورق می‌زنم. سرش را از روی کتاب بلند می‌کند و می‌گوید :«گرسنه‌ام. نیمرو بخوریم...؟»
می‌خندم که بخوریم اما تو درست کن!
بلند می‌شود می‌رود سمت آشپزخانه. همان‌طوری که روغن را از توی کابینت برمی‌دارد و توی ماهی تابه می‌ریزد، می‌گوید:
«خودت حس می‌کنی چقدر فرق کرده‌ایی؟ یادت هست از ساعت هشت شب به بعد خوردن تعطیل می‌شد؟ اگر می‌خواستی بروی مهمانی از صبح لب به غذا نمی‌زدی! »
لبخند می‌زنم، گذشته با دُورِ تند می‌آید جلویِ چشمانم، سکانس به سکانس، فریم به فریم، از یک جایی به بعد لبخند می‌زنم، از همان جا که دیگر نه منتقدی هست نه ممیزی...
امسال چهل و پنج ساله می‌شوم اما چهار سال است زندگی می‌کنم! چهار سال است برای خودم زندگی می‌کنم. تحسین دیگران برای هیکل و مدل لباس و رنگ موهایم برایم مهم نیست. چهار سال است لباسی که دوست دارم می‌پوشم حتی اگر چاق‌تر نشانم دهد، گشاد، رها، آزاد. همان رنگی که دوست دارم، شاد...
چهار سال است جاهایی که دوست دارم می‌روم. با آدم‌هایی که دوست دارم نشست و برخاست می‌کنم. برای خودم زندگی می‌کنم نه دیگران. چهار سال است توی خانه‌ی ما غذاها اسم ندارند، من غذایی که دوست دارم با هر قانون نانوشته‌ایی که دارم می‌پزم. سیب زمینی و تخم مرغ تصمیم نمی‌گیرند که کوکو شوند برای شام، من هر طور دلم بخواهم کوکو درست می‌کنم حتی اگر دیگران بگویند این اسمش کوکو نیست...
از یک جایی به بعد آرامش دست خودمان است، خودمان آن را می‌سازیم. این به هر سازی رقصیدن برای جلب رضایت دیگران خیلی خوب است، هنرِ آدم‌های منعطف است، کار هر کسی هم نیست، قبول!
اما اگر قرار به رقص است حداقل سازش را خودمان انتخاب کنیم، برای خودمان زندگی کنیم. متراژ خانه و ماشین خوب و کار مناسب و پول زیاد اگر به قصد کور کردن دیگران باشد، رفاه ظاهری هم به همراه بیاورد، آرامش حقیقی نمی‌آورد!
خوشبختی و خوشحالی یک جایی توی دل آدم هاست. همینجا، به همین نزدیکی...

[ مريم_سميع_زادگان
درپناه حق❤