ببخش
که زبانـم نچرخیــد بگویــم دلتنگی امــــانم را بریـــــده
کــــــه دوســـــت داشتنـــــت از عمیق ترین لایه های دلم برآمـــــــد
پریــد توی گلویم
و نتوانستم تحویلت دهــم
من آدمِ دوست داشتن های پرسر و صدا نیستم
آرامـــم، ساکت کمــــی خجــــالــتی
این یادت باشــــد، آدم هــــای آرام راز هـــای پـــرآشــــوب دارند
و تو پـــرآشوب ترین رازِ منی
مَگــــــــوترینــــــش
بی اجــازه نفس میکشی
قــــــدم میــــــــزنی
زندگـــــی میکــــــنی لا به لای تمـــام سکوت هایم، نگــــاه هایم و شعــــرهـــــایم.