به عزیزانم بگویید دوستشان دارم و اینکه گاهی برایشان وقت ندارم و فرصت ابراز احساسات نمی‌یابم را به حسابِ جهانِ شلوغ و ذهن پر مشغله‌ام بگذارند و از من دلگیر نشوند! سرم درد می‌کند آنقدر که فکر کرده‌ام و دنبال راه‌های میان‌بر برای خروج از این بحران مزمن و کشنده گشته‌ام. آدم گاهی خودش با دست‌های خودش کاری می‌کند و بعد می‌نشیند و غصه‌اش را می‌خورد و می‌بیند که هرچقدر تلاش کردن و دویدن، کفاف حفره‌های خالیِ جهانش را نمی‌دهد.
خشمگینم از خودم! چه چیز مهم‌تر از آرامشم بود که با دست‌های خودم خراب کردم؟! چه چیز مهم‌تر بود از لب‌هایی که می‌خندید و دلی که با کوچکترین جزئیات و اتفاقات و حرف‌ها شاد می‌شد و چشمانی که از ذوق برق می‌زدند؟ چه فایده دارد زندگی، وقتی که فراغت و تفریح که هیچ؛ حتی فرصت دوست داشتنِ آدم‌ها را هم پیدا نمی‌کنی؟!
به عزیزانم بگویید از من نرنجند اگر شبیه به قبل نیستم یا فاصله می‌گیرم، بگویید من خودم هم از خودم خشمگینم و بار سنگینی به دوش گرفته‌ام و دارم با تمام خستگی و کم‌طاقتی، تمام تلاشم را می‌کنم که هرجور شده تنهایی شرایط را درست کنم و با چنگ و دندان، میانه‌ی طناب فرسوده‌ی طاقتم را گرفته‌ام که بریده نشود.
بگویید از من نرنجند و گلایه نکنند، من همینجوری‌ش هم خوب نیستم و شده‌ام بنای زلزله زده‌ای که از زیربنا ویران شده و با تلنگر کوچکی، دیوارهاش هم فرو می‌ریزد. همینقدر ضعیفم و بی‌طاقتم و شکننده.
بگویید مرا مدتی به حال خودم رها کنند. خودم اوضاع را که درست کنم، خوب می‌شوم و اگر جانی و حوصله‌ای ماند، شبیه به قبل بر می‌گردم...

#نرگس_صرافیان_طوفان