امروز روز بزرگداشت عاشق ترین قشر جامعه، است.
در میان این عاشقان، گروهی عاشق تر ولی گمنامند. معلمانی که کسی جز شاگردانشان، آنها را نمی شناسد.
مربیانی که نه فیش حقوقی دارند، نه ساعت کاری، نه هیچ رتبه اجتماعی. ساعت کاری آنها همه زندگی آنهاست. دغدغه شبانه روز آنها نه کسب نمره خوب در پایان سال، که بهترین کارنامه در زندگی ابدی شاگردانشان است.
هرگاه فرم مشخصات را پر می کنند جلوی شغل مینویسد خانه دار و با خود می گویند پس چرا کودکان من از خانه بودن من سهم کمی دارند؟ و سهم آنها از وجهه اجتماعی کارشان، طعنه و سرزنش است.
درسی که این معلمان می آموزند درس زندگی و بندگی است و دغدغه شان سعادت دنیا و عقبی شاگردانشان است.
آنها را نه در مدرسه، که در مسجد و مکتب یا حتی خانه ها می بینید، همراه تعدادی دانش آموز که نه به اجبار ، بلکه به اصرار خودشان، آنها را چون نگینی در آغوش گرفته اند و آنچه بینشان حکم می کند فقط عشق است و هیچ.
هیچ کس معلمی آنها را به رسمیت نمی‌شناسد ولی حقیقتا آنها هستند که مثل انبیاء دست کودکان و نوجوانان را برای هدایتشان می گیرند و رها نمی کنند.
از بزرگترین نعمت های زندگی ام همنشینی با این سربازان گمنام امام زمان عج است.
این متن را تقدیم همه آنها می‌کنم و ادای دینی به آنها می دانم. مربیان صالحین، گروههای تربیتی دختران و پسران، و همه کسانی که بی ادعا و در سکوت، از زندگی خود می گذرند، تنها و بی توقع از هر فرد و ارگانی، به فرزندان ما عشق می ورزند.

روزتان حقیقتا مبارک معلمان گمنام 🌷