#خودمونی

خوشبختی گاهی آنقدر دم دستمان است که نمیبینیمش، که حسش نمی کنیم!

چایی که مادر برایمان می ریخت و می خوردیم، خوشبختی بود.
دست های بزرگ و زبر بابا را گرفتن، خوشبختی بود.
خنده های کودکی هامان، شیطنت ها، آهنگ های نوجوانی مان، خوشبختی بود.

اما ندیدیم و آرام از کنارشان گذشتیم، چای را با غرغر خوردیم که کمرنگ یا پر رنگ است، سرد یا داغ است.

زور زدیم تا دستمان را از دست بابا جدا کنیم و آسوده بدویم.

گفتند ساکت، مردم خوابیده اند و ما غرغر کردیم و توپمان را محکمتر به دیوار کوبیدیم.

خوشبختی را ندیدیم یا نخواستیم ببینیم شاید.

اما حالا، هر‌کجا که هستی، هر چند ساله که هستی، با تمام گرفتاریهای تمام نشدنی که همه مان داریم، امروز را قدر بدان،
خوشبختی های کوچکت را بشناس و باور کن،
عشق را بهانه کن، برای بوییدن دامان مادرت که هنوز داریش،
برای بوسیدن دست پدرت که هنوز نمی لرزد، هنوز هست.

بهانه کن برای به آغوش کشیدن یک دوست،
رفیق جانم، خوشبختی ها ماندنی نیستند،
اما می شود تا هستند زندگی شان کرد.

#داستانک

دانشجویی که سال آخر دانشگاه را می گذراند به خاطر پروژه ای که انجام داده بود جایزه اول را گرفت.

او در پروژه خود از ۵۰ نفر خواسته بود تا دادخواستی مبنی بر کنترل سخت و یا حذف ماده شیمیایی #دی_هیدروژن_مونوکسید توسط دولت را امضا کنند و برای این خواسته خود دلایل زیر را عنوان کرده بود:

۱- مقدار زیاد آن باعث عرق کردن زیاد و استفراغ می شود.
۲- یک عنصر اصلی باران اسیدی است.
۳- وقتی به حالت گاز در می آید بسیار سوزاننده است.
۴- استنشاق تصادفی آن باعث مرگ فرد می شود.
۵- باعث فرسایش اجسام می شود.
۶- حتی روی ترمز اتوموبیل ها اثر منفی می گذارد.
۷- حتی در تومورهای سرطانی نیز یافت شده است.

از ۵۰ نفر فوق ۴۳ نفر دادخواست را امضا کردند.
۶ نفر به طور کلی علاقه ای نشان ندادند و اما #فقط_یک_نفر می دانست که ماده شیمیایی «دی هیدروژن مونوکسید» در واقع همان #آب است!!!

عنوان پروژه دانشجوی فوق «ما چقدر زود باور هستیم» بود!