همیشه فکر می‌کنم گذر عمر برای نسل ما یک جور دیگر است. اینکه از هایلایت‌های زندگی چندتا عکس چاپ شده توی آلبوم چسبانده باشی با پس‌زمینه‌ی جنگل‌های شمال یا سفره‌ی هفت‌سین خیلی تفا‌وت دارد با نسلی که تعداد عکس‌ها و فیلم‌هایشان از روزهای زندگی‌شان بیشتر است. تجربه‌ی پیر شدن برای نسلی که فیلم به دنیا آمدنش در اتاق عمل را با کیفیت فول‌اچ‌دی دیده‌است و از چهار دست‌وپا رفتنش تا اولین دندانی که درآورده هزارتا عکس شبیه به هم موجود است تجربه‌ی غریب‌تری باید باشد. نسل‌های قبل‌ کجا عکس از سِرُم توی دست‌شان با زاویه‌ی سقف بیمارستان داشته‌اند. هرچه از گذشته‌ مانده برایشان تلاش مذبوحانه‌ی حافظه‌ بوده برای ساختن چندتا تصویر ذهنی مبهم. مادرم همیشه وقتی دارم فیلم‌های قدیمی را نگاه می‌کنم ازم می‌پرسد که چه حسی دارد دیدن تصویری از خود آدم وقتی یک نوزاد نیم وجبی است. بهش گفته‌ام که هیچ احساسی ندارد! حتی برای منی که استاد احساساتی شدن و آبغوره گرفتنم هم هیچ چیز عجیبی ندارد. نسل ما انگار هرروزش روزِ محشر است. نیازی نیست کسی عمر رفته را از روز اول تا انتها برایمان روی پرده بیندازد. ما هرروزمان را هزاران بار دیده‌ایم. اولین‌ها و اخرین‌هایمان را از همه‌ی زوایا ثبت کرده‌ایم. هربار این گوشیِ لاکردار لحظه‌های رفته را به یک بهانه‌ای آلبوم می‌کند و فرو می‌کند توی چشم‌مان. احتمالا برای ما روز محشر یک شکل دیگری باید باشد. شاید توی آن سلفی‌ها و عکس‌های آینه‌ای و حتی آن‌ها که دسته‌جمعی گرفته‌ایم یک چیزی است که الان هرچقدر هم نگاهشان می‌کنیم حالیمان نمی‌شود. باید آن‌ روز بیاید و توی آن همه تصویر یک چیز دیگری ببینیم تا آه‌هایمان بلند شود و آن روز را بکند یوم‌الحسرت. شاید یک‌ برقی توی چشم‌هایمان را نشان‌مان دهند که هرچه پیش رفته‌ایم غیبش زده است. یا دقیقا همان لحظه‌هایی را پیش چشم‌هایمان بیاورند که از ریسایکل‌بین گوشی هم پاکشان کرده‌ایم، شاید اصلا آن روز روز دیدن آنچه از سرگذرانده‌ایم نباشد. شاید روز دیدن آنچه بر سر خودمان آورده‌ایم است. از آن چیزها که آلبوم هیچ گوشی هوشمندی نمی‌تواند نشان‌مان دهد. جوانه‌‌ی سبز و زنده‌ای که به مرور زیر پای کفش‌ عابران می‌افتد، لگد می‌شود، جان می‌کند و تبدیل به قسمتی ناپیدا از آسفالت‌های خیابان می‌شود را کدام لنز ماکرویی میتواند ثبت کند. حالا گیرم هزار سال دیگر هم بگذرد و نسل‌های جدیدتری بیایند.

#مهشادصدرعاملی