بهار که می شود؛
گل ها را به میهمانی حیاط خانه مان دعوت میکنم...
چلچله ها را صدا می زنم...
گلبرگ های بوته ی نارنج را نوازش می کنم...
به درخت زردآلو تا می خورد، آب می دهم...
ژاله ی روی گلبرگ های نسترن باغچه را می بوسم...
بشقاب گلسرخی جهیزیه ی مادرم را روی میز می گذارم...
در پارچ آب، گل هایی که به تازگی خریده ام را، شاخه شاخه قرار می دهم...
چای می ریزم...برای مادرم...برای پدرم...برای عمق تنهایی سه نفره مان...
سپس؛
از فکر به خیال پرواز می کنم...
خیال را به حقیقت در می آورم...
خیال را به زندگی بدل می کنم...
به سال های دور می روم...
به همان جا که تعلق دارم...
#بهنامه