روزی روزگاری، در یکی از روستاهای شمال ایران، پیرزنی به نام طوبی زندگی می‌کرد. طوبی هر روز صبح با شوق از خواب بیدار می‌شد و برای نوه‌هایش غذای خوشمزه‌ای می‌پخت. اما یک غذا بود که برایش حال و هوای خاصی داشت: ماهی دودی با سبزی پلو.

همسایه‌ها همیشه می‌گفتند: «طوبی‌جون، بوی پلو سبزیت تا ته کوچه می‌ره!» اما طوبی فقط لبخند می‌زد و رازش را نمی‌گفت. آن راز، سبزی‌هایی بود که خودش کنار رودخانه می‌کاشت، با دعاهایی که مادرش از قدیم به او آموخته بود.

یک روز نوه کوچکش، یلدا، از مدرسه آمد و با اشتیاق گفت: «مامان‌بزرگ، امروز توی کتاب علوم گفتن غذاها فقط مواد مغذی هستن. پس چرا غذای تو انقدر دل ما رو شاد می‌کنه؟»
طوبی خندید و گفت: «چون غذای من فقط خوراکی نیست، یلدا جان. یه قصه‌ست که با دست‌هام تعریفش می‌کنم.»

و همان شب، وقتی ماهی تازه رودخانه را با پلو سبزی دود گرفته برای همه آورد، یلدا فهمید. فهمید که بعضی غذاها خاطره‌اند؛ بعضی طعم‌ها، قصه‌هایی هستن که هیچ‌وقت فراموش نمی‌شن.
#سبزی_پلو_با_ماهی
#ماهی
#غذای_دوست_داشتنی