یا اهل العالم غــــــــــزه
کودکی با چشمانی خسته و با حالی پر از خستگی و کسالت می گوید :
«پنج روزه هیچی نخوردم... نه نان داریم، نه شیرینی، نه میوه، نه غذا...

انقدر خسته و بی حال است که دیگر حتی توان گریه کردن ندارد

آرزویش چیست؟
نه اسباب‌بازی، نه مدرسه، نه گوشی موبایل ، نه دوچرخه...
آرزویش غذا است !!!
آرزویش کمی آرد بود. یک تکه کیک. یک قاچ سیب. یک برش هندوانه...

این عمق فاجعه است:
آرزوی یک کودک، چیزی‌ست که فرزندان ما حتی به آن فکر هم نمی‌کنند.
هیچ کودکی در جهان نباید دغدغه ی گرسنگی را داشته باشد...
هیچ کودکی نباید بر اثر گرسنگی بمیرد ...
در جهانی که بچه‌هایش در رفاه و با عشق و محبت و غذا های متنوع و رنگارنگ بزرگ می شوند ، کودک غزه در حسرت نان خشک، جان می‌دهد.

در دنیایی که ما با غذاهای متنوع تصمیم می‌گیریم که چه بخوریم ؛
کودکان غزه برای زنده ماندن، به همان غذایی که حتی سگ‌های خیابانی هم دور می‌زنند، محتاج‌اند.
شکایت این درد را به کجا ببریم...
اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکو إِلَیْک فَقْدَ نَبِیِّنَا وَ غَیْبَهَ وَلِیِّنَا وَ کثْرَهَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّهَ عَدَدِنَا وَ شِدَّهَ الْفِتَنِ بِنَا وَ تَظَاهُرَ الزَّمَانِ عَلَیْنَا...