کاش گاهی هم روزه فرهنگی بگیریم...
به جای نشستن روی میز چند نفره ناهار خوریمان،سفره گل گلی رو از تو بقچه دربیاریم و روی زمین پهن کنیم و با بقیه سر اینکه برای تعدادی که هستیم چقدر سفره باز بشه بحث کنیم....
برویم از توی ظروف قدیمی مان، نمکدان های ساده ی آن روزهایمان را بیاوریم!
همان هایی که زور میزدیم ته آن ها را بازکنیم و با زحمت کمی نمک داخلشان جابدهیم....
برویم کاسه بشقاب های قدیمی را بیاوریم
از آنهایی که نقش گل یا یک زن دهاتی را وسطش میدیدی....
برویم قاشق چنگال های آن روزها را که نقش برجسته مربع مربع داشت را داخل بشقاب هایمان قرار دهیم....
به جای دوغ و نوشابه تو ظرف پلاستیکی پارچ بیاوریم و گاز نوشابه دو سوته ار بین رفت اشکالی ندارد!
روزهایی که روزه فرهنگی میگیریم،
مبل ها را هل بدهیم یک گوشه و پشتی های قرمزمان را بیاوریم و رویشان قلاب بافی های قدیمی ترمان را بندازیم....
اگر هنوز تلویزیون قدیمی کوچک داریم بگذاریم وسط خانه و جلوتر از روزهای دیگر بنشینیم و آنتن رویش را جابه جا کنیم و کلنجار برویم برای بدون برفک برنامه ای را دیدن....
برای فریاد زدن که:خوووبه؟؟!
و فریاد بزنند:نه....قبلی بهتر بود....
اصلا یک روزهایی
روزه ی فرهنگی لازم است....
چه اشکالی دارد دلمان را هم که شده،به ایام قدیم شاد کنیم؟؟!
غزاله دلفانی
#شامی_کباب