پیش می آید گاهی در زندگی ات به هر دری که می زنی بسته است!
به هر دیواری که چنگ می اندازی انگار نه انگار...
دست و پا می زنی در مشکلاتت،
مثل اینکه حبس شوی در یک اتاق نمور و بی روزنه و در بسته،
که حال، حکایت همان مشکلات است که هیچ وقت راه فراری برایشان نداشتیم،
حالا هی مدام از این در به آن در بزنیم فایده که ندارد،
باز بر می گردیم به همان خانه ی اول،
یاد بگیریم
این من گاهی نیاز به رفع خستگی،
نیاز به نجنگیدن برای هیچ چیز دارد.
این من را رها کنیم و به دست های خدا خیره شویم که سهممان از معجزه اش به وقتش رخ می دهد...