ﻣﺎ ﺯ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ
ﺧﻮﺩ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺎ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﯿﻢ
ﺗﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺮﮔﯽ ﺩﻫﺪ
ﺣﺎﻟﯿﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺨﻤﯽ ﮐﺎﺷﺘﯿﻢ
ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﺁﯾﯿﻦ ﺩﺭﻭﯾﺸﯽ ﻧﺒﻮﺩ
ﻭﺭ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ
ﺷﯿﻮﻩ ﭼﺸﻤﺖ ﻓﺮﯾﺐ ﺟﻨﮓ ﺩﺍﺷﺖ
ﻣﺎ ﻏﻠﻂ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺻﻠﺢ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﯿﻢ
ﮔﻠﺒﻦ ﺣﺴﻨﺖ ﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﺪ ﺩﻟﻔﺮﻭﺯ
ﻣﺎ ﺩﻡ ﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﻤﺎﺷﺘﯿﻢ
ﻧﮑﺘﻪ‌ﻫﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺲ ﻧﮑﺮﺩ
ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺮﻣﺖ ﻓﺮﻭﻧﮕﺬﺍﺷﺘﯿﻢ
ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻝ ﺣﺎﻓﻈﺎ
ﻣﺎ ﻣﺤﺼﻞ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻤﺎﺷﺘﯿﻢ

ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻋﺸﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻫﯿﻼ
ﻓﺘﺎﺩﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺩﺍ ﺑﺎﺩ ﻫﯿﻼ
ﭼﻮ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻤﺶ ﻓﺮﯾﺎﺩﺭﺱ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﻝ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﯿﻼ
ﺑﺮ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺮﺍﻧﯿﺪ
ﮐﻪ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻫﯿﻼ
ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﯽ، ﭼﻮ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺎﻏﺮ ﻣﯽ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺟﻠﻪ‌ﯼ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻫﯿﻼ
ﻣﻨﻢ ﻭﺍﻣﻖ، ﺗﻮﯾﯽ ﻋﺬﺭﺍ ﻭﻓﺎ ﮐﻦ
ﺗﻮﯾﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﻓﺮﻫﺎﺩ، ﻫﯿﻼ
ﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺁﻩ ﻣﻦ ﺣﺬﺭ ﮐﻦ
ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻫﯿﻼ
ﭼﻮ ﺩﺍﺩ ﺑﯿﺪﻻﻥ ﺩﺍﺩﯼ، ﻧﮕﺎﺭﺍ
ﻣﮑﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﯿﺪﺍﺩ ﻫﯿﻼ
ﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺶ ﺳﻠﻄﺎﻥ
ﭼﻮ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺑﺨﺎﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻫﯿﻼ
ﻣﮕﻮ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻮﺭ، ﺍﯼ ﻣﻄﺮﺏ، ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﮐﻪ ﺧﺴﺮﻭ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﺍﺩ ﻫﯿﻼ
ﺯ ﻗﻮﻝ ﺍﻭﺣﺪﯼ ﺑﺮ ﺑﯿﺪﻻﻥ ﺧﻮﺍﻥ
ﻏﺰﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﯾﺎﺩ ﻫﯿﻼ