آدمی برای رفتن هزارو یک بهانه می خواهد
برای ماندن اما
فقط یک دلیل...
یک‌ حال خوب از جنس دوست داشتن،
ششدانگ حواس جمع،
یک اولویت تغییر ناپذیر،
یک تکیه گاه گرم...
آن ها که به یکباره می روند،
قبل ترها دیدنی ها را دیده اند!
تقلاهایشان را کرده اند!
فریادهایشان را زده اند!
شکسته هایشان را بند زده اند و دوباره شکسته اند!...
و آنگاه که تنها دلیل ماندن را از دست رفته دیده اند
بار و بندیلشان را جمع کرده اند
و برای همیشه رفته اند...
تا شاید روزی...
جایی...
گوشه ای دیگر...
آن تنها بهانه را،
از دل زندگی بیرون بکشند!