خاطره بسیار جالب توسط یک دانشجوی پزشکی

زمانی كه ما دانشجوی پزشكی بوديم در بخش قلب استادی داشتيم كه از بهترين استادان ما بود.او در هر فرصتی كه بدست می آورد سعی می كرد نكته جديدی به ما بياموزد و دانسته های خود را در بهترين شكل ممكن به ما منتقل می كرد.او در فرصتهای مناسب،ما را در بوته تجربه و عمل قرار می داد.

در اولين روزهای بخش ما را به بالين يک مرد جوان كه تازه بستری شده بود برد.بعد از سلام و ادای احترام، به او گفت:اگر اجازه می دهيد اين همكاران من نيز قلب شما را معاينه كنند.مرد جوان نيز پذيرفت.سپس رو به ما كه تركيبي از كارآموز و كارورز بوديم كرد و گفت:هر يک از شما صدای قلب اين بيمار را به دقت گوش كنيد و هر چه می شنويد روی تكه كاغذی يادداشت كنيد و به من بدهيد.نظر استاد از اينكه اين شيوه را بكار مي برد اين بود كه اگر كسی از ما تشخيص اش نادرست بود از ديگری خجالت نكشد.

هر يک از ما به نوبت،قلب بيمار رامعاينه كرديم و نظر خود را بر روی كاغذی نوشته،به استاد داديم.

همه مايل بوديم بدانيم كه آيا تشخيصمان درست بوده يا خير؟استاد نوشته هاي ما را تک تک مشاهده و قرائت كرد.جوابها متنوع بودند.يكی به افزايش ضربان قلب اشاره كرده بود،يكی به نامنظمی ريتم آن،يكی نوشته بود ضربانات طبيعی هستند،يكی ريتم گالوپ ضعيف شنيده بود،يكی اظهار كرده بود كه بيمار چاق است و صداهای مبهم شنيده ميشوند و يكی به وجود صدای اضافی در يكی از كانونها اشاره كرده بود.
استاد چند لحظه ای سكوت كرد و به ما می نگريست،منتظر بوديم تا يكی از آن نوشته ها را كه صحيح تر بوده معرفی نمايد.اما با كمال تعجب استاد گفت:متاسفانه همه اينها غلط است.و در حاليكه تنها كاغذ باقيمانده دردست راستش را تكان می داد،ادامه داد: تنها كاغذی كه مي تواند به حقيقت نزديک باشد اين كاغذ است كه نويسندة آن بدون شک انسانی صادق است كه
می تواند در آينده پزشكی حاذق شود نوشته او را می خوانم،خودتان قضاوت كنيد.

همه سر پا گوش بوديم تا استاد آن نوشته صحيح را بخواند.ايشان گفت: در اين كاغذ نوشته متاسفانه به علت كم تجربگی قادر به شنيدن صدايی نيستم و در حاليكه به چشمان متعجب ما می نگريست ادامه داد:من نمي دانم در حاليكه اين بيمار دكستروكاردی دارد، و قلبش در طرف راست قرار گرفته شما چگونه اين همه صداهايی متنوع را در طرف چپ سينه او شنيده ايد؟ بچه های خوب من ،از همين حالا كه دانشجو هستيد بدانيد كه تشخيص ندادن عيب نيست ولي تشخيص غلط گذاشتن بر مبناي يک معاينه غلط،عيب بزرگي محسوب ميشود و مي تواند برای بيمار خطرناک باشد.در پزشكی دقت،صداقت،حوصله و تجربه حرف اول را می زنند.سعی كنيد با بي دقتی برای بيمار خود،تشخيص نادرستی ندهيد و يا برای او تصميمی ناثواب نگيريد.

در هر موردی تشخیص منصفانه باید داشته باشیم در این صورت قضاوت کمتری خواهیم داشت پس مطلب فوق یک درس انسانی است نه فقط پزشکی
بیاییم انصاف را بیاموزیم تا انسانیت را در زندگی جاری کنیم.