آدم می‌تواند از معمولی‌بودن دل‌تنگ شود، مادام که معمولی‌بودنش جاری است و بدون تهدید دارد راه خودش را می‌رود و چای بعدازظهر داغ است و حرف‌های معمولی برای گفتن هست. همچو که پایت را از دایرهٔ امن بگذاری بیرون یا تهدید به بیرون‌رانده‌شدن را حس کنی، تازه می‌فهمی تا چه حد معمولی‌بودن را دوست داشته‌ای و وابسته‌اش بوده‌ای و به هیچ قیمت نمی‌خواهی از آن جدا شوی و اگر پایش بیفتد که یک تجربهٔ نو تو را از دنیای سینوسی‌ات بیرون بکشد، مثل چتربازی که مخ‌مخهٔ بازنشدن چترش را دارد، نگران باشی که نکند نتوانی دوباره برگردی به حال معمول.
«گاف»