─────────ೋღ🌹 کپشـن مــهم🌹ღೋ────────

تجربه کردن اگر به تغییر رفتار‌های آسیب رسان منجر شود یعنی اگر اثری از پختگی در روان فرد باقی بگذارد میشود، تجربه.
در غیر اینصورت، تجربه نیست، خودتخریبی‌ست.
در خودتخریبی ما به اسم تجربه کردن، آسیب‌هایی که میدانیم نتیجه‌اش چه میشود را، مدام برای خودمان با آدمها، روابط و موقعیت‌ها بازسازی میکنیم.
شاید در نگاهی دیگر بتوان خودتخریبی را انتقام از خود ترجمه کرد. انتقامی ناهشیار که سال به سال از نیروی جوانی، شادابی و از آرامش ما میکاهد.
در بسیاری از مواقع زمانی ما شروع به خودتخریبی میکنیم که از شخصی، موقعیتی یا حتی محیطی، خشمگین هستیم اما خشممان اجازه‌ی دیده شدن ندارد و نیروی خشم سرکوب شده به سمت خودمان باز ميگردد و ما از خودمان شروع به انتقام گرفتن میکنیم.
در شرایط کنونی جامعه، که خشم‌ها با شدتی بی‌سابقه در حال سرکوب هستند و هر نوع بروز خشم، تنبیهاتی دردناک به همراه دارد ممکن است برای بعضی افراد این سرکوب در انتخاب رابطه‌ها بروز كند.
ممکن است افرادی به سمت رابطه‌هایی قدیمی و مخرب برگشته و احساس کنند شاید اینبار بتوانند فرمی دیگر از صمیمیت را تجربه کنند(خودتنبیهی با خوش‌بینی غیرواقعی)
ممکن است افرادی از تمام روابطشان بیرون بیایند و امیدشان به تجربه‌ی رابطه‌ای عمیق را از دست بدهند(خودتنبیهی با انزوایی غیرضروری)
ممکن است افرادی رابطه‌ای آسیب‌رسان را تمام نکنند چون میترسند تنها بمانند. (خود تنبیهی با تفکر” اوضاع روابط خیلی بد است ممکن است دیگر کسی برایم نباشد”)
ممکن است افرادی دیگر هیچ تلاشی برای پیدا کردن یار نکنند( خودتنبیهی با تفکر "هیچکسی برای من وجود ندارد")
تمام این مثال‌ها میتوانند نشانه‌های سرکوب خشمی باشد که در بدنهایمان گیر کرده است.

در این روزهای مملو از تنبیه اجتماعی، خودمان را تنبیه نکنیم و بدانیم بدن و روانمان بیشتر از هر زمان دیگری به عشق و امید و زندگی احتیاج دارد.
پس سعی کنیم نیروی خشم را به بیرون بدن هدایت کنیم و اجازه ندهيم همچون ماری زخمی، روابطمان، امید‌ها و آرامشمان را بگزد!

تنبیه شدن، آدمها را به درون خودشان تبعید میکند و آدمها در تبعید به باارزش‌ترین دارایی‌های خودشان حمله میکنند.
به جوانی‌شان،
به رابطه‌های صمیمانه‌ی سالمی که میتوانستند با آدمهای امنی تجربه کنند،
به امیدها و هدف‌هایشان،
و در نهایت به احساس ارزشمندی‌شان!
حواسمان به «تجربیاتی» که این روزها برای خودمان انتخاب میکنیم باشد تا آنطور که تنبیهمان میکنند، آن تنبیه را برای خودمان بازسازی نکنیم.