به شغل و درآمد و اهداف آدم‌ها کار نداشته‌باشیم، به اینکه راهشان چقدر از معیارها و استانداردهای ما فاصله دارد یا اینکه چقدر برای ما قابل قبول و منطقی‌ست.
همین که تلاش می‌کنند و چشم به دستان دیگران ندوخته‌اند، کافی‌ست. همین که سرگرمِ روزگار و کار و بارِ خودشانند و فرصتی برای قضاوت و بخالت و تنگ نظری ندارند، کافی‌ست.
اگر کسی بدون آزار رساندن به دیگران و بدون حق خوری و بی‌انصافی و رذالت، دارد کار خودش را می‌کند و راه خودش را می‌رود و در جایگاهی که با جهان‌بینیِ خودش ساخته، با تمام توان تلاش می‌کند و در رکود نمانده، این یعنی در نقطه‌ی درست‌تری ایستاده نسبت به خیلی‌ها!!!
گاهی به آدم‌ها، حتی غریبه‌ترین و متفاوت‌ترینشان بگو: دمت گرم که تلاش می‌کنی و با هر شیوه و شرایطی، می‌خواهی که بهترینِ خودت باشی و در بهترین موضعت نسبت به آدم‌ها بایستی. دمت گرم که هرکه هستی و هرکار که می‌کنی، آزار نمی‌رسانی و دل نمی‌شکنی و حق نمی‌خوری و آسیب نمی‌زنی و قضاوت نمی‌کنی.
دمت گرم که در بهترین حالتِ خودت، داری برای استقلال و ارتقا و سهمت از جهان می‌جنگی و برای زمان و نگاه و توانت، ارزش قائلی.
دمت گرم که بی‌فایده و راکد نمانده‌ای.

#نرگس_صرافیان_طوفان