یک آشنایی داشتم که هر وقت به منزل من می‌آمد، بدون اجازه و اشاره و هیچ حرفی هرچیز از وسایل و داشته‌های مرا که خوشش می‌آمد یا حس می‌کرد من از آن زیاد دارم یا خودش به آن نیاز داشت را بر می‌داشت و با خودش می‌برد. اولش گذاشتم به حساب راحت بودن و می‌گفتم اشکالی ندارد و بگذار به کارش بیاید و راحت باشد و... اما کم کم و با تکرار این رویه حس کردم این تعرض و توهین به قلمرو و حریم شخصی من بود. خواستم اعتراض کنم و رفتار زننده‌ی طرف مقابلم را به او گوشزد کنم که یکی از دوستان گفت: ببین؛ خرابش نکن! دوستت دارد که با تو اینقدر راحت و صمیمی برخورد می‌کند، یک حرف می‌زنی و یک چیز می‌گویی و خرابش می‌کنی.
می‌دانی چه می‌خواهم بگویم؟ خیلی از به ظاهر دوست داشتن‌ها و با ما راحت بودن‌ها، عینا بی‌حرمتی به ماست! چه دوست داشتنی‌ست که به واسطه‌ی آن باید قلمرو و حیطه‌ی شخصی‌ات را بشکنی؟ چه دوست داشتنی‌ست که تا وقتی برای فرد مقابلت امتیازی داری و به کارش می‌آیی پا برجاست؟
پشت پا بزن به دوست داشتن و راحت‌بودنی که در نتیجه‌ی نقض حریم و جایگاه تو بود. اصلا بگذار یک‌جاهایی با تو راحت نباشند، دوستت نداشته‌باشند، از تو خوششان نیاید، پشتت حرف بزنند و از تو فاصله بگیرند! باور کن اینجوری خیالت تخت‌تر و حرمت‌ها محفوظ‌تر خواهد بود. مطمئن باش اگر غیر از این باشد، تو دیگر انگیزه‌ای نخواهی‌داشت برای آرزوهای شخصی‌ات بجنگی و برای ارتقای جهانت تلاش کنی!

#نرگس_صرافیان_طوفان