اون قدیما نه اف اف ساده بود نه تصویری..
اون موقع ها یه خونه بزرگ بود و چند خانوار، که هر کدوم تو۱ الی ۲تا اتاق زندگی میکردن و معمولا در این خونه ها باز بود و اگر کسی با کسی کار داشت ، در رو باز میکرد و با دوتا یاالله یاالله گفتن اسم شخص مورد نظر رو صدا میکرد.
یه ذره گذشت...خونه ها تفکیک شد ولی خبری از زنگ نبود!
هرکسی با صاحب خونه کار داشت چند تا تقه به در میزد و صاحبخونه در رو براش باز میکرد...یه ذره بعد تر...
خونه ها زنگ دار شدن از اون زنگا که با سیم کشی روکار اضافه شد و یه زنگ بود و یه خونه..اما صرفا جهت اطلاع بود و هنوز اف اف متولد نشده بود.زنگ رو که میزدی باید منتظر میموندی صاحبخونه صداشبیاد:کیه؟؟اومدم....اومدم...فکر کنم از همون موقع ها رسم خبیث زنگ بزنیم و در بریم بین بچه ها مد شد!
یه ذره بعدتر...اف اف ها اومدن....اون اف اف های سفید و کرم ساده که زنگ که میزدی صاحبخونه میپرسید کیه؟ و تو میتونستی از پشت در بگی:منم...و این منم ها چقدر جذاب بودن...هر کسی من خاصی تو صدا و لحنش بود...همه شده بودن منم! اما از یه جایی به بعد اف اف های تصویری اومدن!کم کم منم ها تموم شدحالا صاحبخونه تصویر فرد پشت در میدیددیگه قبل از اینکه جواب بده از کسی که به اف اف نزدیک تر بود میپرسید :ببین کیه؟اونم مثلا میگفت خواهر زن عمو عباس و بچه هاش!
بعد صاحبخونه با احتیاط میگفت باز نکنیا!برقام رو خاموش کنید فکر کنن نیستیم!بعد اسم این دوران شد عصر ارتباطات!!!!!!مایی که برای دیدن دوستان و آشنایان فقط به یه یاالله گفتن بسنده میکردیم و فقط با یه اراده کنارشون بودیم کم کم رسیدیم به جایی که پشت درهای بسته انتظار دیدن کشیدیم!مایی که تا چندی قبل برای دیدن فرد پشت در میدوییدیم و بلند میگفتیم اومدم...اومدم..حالا این روزا پیش میاد که به لطف تکنولوژی میگیم :نیستیم....نیستیم...
غزاله دلفانی #حکاکی_هندوانه