چه دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم اکثریتمان اهل تظاهر هستیم. تظاهر به راستی، تظاهر به درستی، تظاهر به ثروت، تظاهر به قدرت و...
... خانم خانه، کدبانوی خانه، از مقدار پرتقالی که برای بچه هایش می خرد، اول تعداد درشتی را سوا می کند برای مهمان؛ کوچک ها و یا به عبارتی درجه دوهایش را می دهد به بچه ها. یعنی چه؟ یعنی اینکه میهمان بداند ما همیشه پرتقال درشت مصرف می کنیم! این را می گویند تظاهر...
... من امید داشتم با گذشت زمان با افزایش تحصیلات و یا حداقل با محدود شدن امکانات، دامنه ی این تظاهرات هم فروکش کند ولی شاید کاستی های اجتماعی و یا نمی دانم مسائل روحی دیگر، نیازهای دیگر، مردم را وادار به برافراشتن سنت های پرخرجی کرده که تا بحال سابقه نداشته است.
تازگی ها دیده ام برای درگذشتگان هم در سالن ها و هتل ها برنامه اجرا می کنند، چراغانی مشکی می کنند، مداح های شیک می آورند .... تازه کارت دعوت هم می فرستند. همه چیز جز لباس های مشکی یادآور یک مجلس جشن با شکوه است. ضمن اینکه نباید فکر کنید الزاما صاحب مجلس از مال و مکنت زیادی برخوردار است، نه! شایدقرض کرده و فردا باید برای پرداخت این قرض ها لغوه بگیرد... می بینید؟
عین همین تظاهر را نیز دولت در سطح وسیعتری مرتکب می شود.