‌
اگر تو زندگی کسی رو دارید که می‌تونید در کنارش فارغ از خستگی‌ها و دلشوره‌ها آرامش رو پیدا کنید و بدون هیچ ترس و خجالتی تمام گوشه‌های تاریکتون رو بازگو کنید، با چنگ و دندون نگه دارید اون آدم رو.
اگر تو بدترین شرایط هم با بودنش لبخند میاره رو لباتون، اگر آغوشش امن‌ترین پناهگاه برای فرار از غم‌هاست، ساخته با تمام بدخُلقی‌هاتون و حتی اگر نزدیکتون نباشه همیشه حواسش هست که غرق نشید تو سیاهی های زندگی، با تمام شهامتی که دارید نگهش دارید.
بجنگید برای حفظ کردنش و پا بذارید رو غرور و هر چیزی که مانع «داشتنش» میشه.
مگر چه قدر فرصت داریم برای زندگی؟
یک روز به خودمون میایم می‌بینیم نیست اون کسی که حالمون باهاش خوبه و جای خالیش هم اونقدر بزرگه که با هیچ‌چیز و هیچکس پر نمیشه.
بجنگید برای نگه داشتن آدمِ اصلیِ زندگی.
«حسرت ها»
آدمو دیوونه میکنن...