🍃🍃🍃🍃مادرم دمی گوجه های جانداری درست میکند...
گوجه ی رنده شده را با سیب زمینی های نگینی، برنج ایرانی، زیره و چند نوع ادویه ی هندی که از هند نیامده اند، قاطی میکند و توی قابلمه ایی که شاید از جنگ جهانی اول برگشته است، روی گاز بار میگذارد...

زمان زیادی از آخرین دمی گوجه ی بار گذاشته روی گاز سینجرمان میگذرد اما هنوز یادآوری بو و طعم دل انگیز بشقاب دمی گوجه کنارِ پیاله ی ماستِ نعنا زده با پرهای گلِ محمدی خانه ی آقاجون یا سالادهای ریزِریزِ شیرازی، رادارهای غممان را خاموش میکند...

نمیدانم مادر شما هم دمی گوجه را به خوبی مادر من درست میکند یا نه؟
اما میدانم فقط مادر من است که با خواندن 'گلی گم کرده ام... ' با صدای حزن انگیز برای گوجه های دمی گوجه با هر قاشق برنجش یک قاشق از غصه هایمان را برمیدارد و با خود میبرد...

شاید بنظرتان مسخره بیاید که یک قاشق برنجِ به رنگ نارنجی در مقابل سیل غم ها بایستد و پیروز شود... در این صورت مجبورم اعلام کنم مادر شما دمی گوجه را به قدر کافی خوب درست نمیکند.

این روزها بیشتر از هر زمان دیگری دلم طعم دل انگیز و بوی هوش برِ دمی گوجه ی مادرم را میخواهد،
دمی گوجه ایی که غم را از سرورویمان می‌زداید ..