پست ۱۳۶⚘

من از یک شکست عاشقانه می آیم....
بگذار همه برای این اعتراف تلخ سرزنشم کنند...
شکست نه برای پنهان کردن است، نه بهانه پنهان شدن....
همه دلشان نقش های مثبت می خواهد و آدم های خوشحال،
اما من گمان می کنم این خیلی خوب است که نمی توانم ادای آدم های خوشبخت را در بیاورم....
می گویند از صبح بنویس،
از آفتاب،
اما من چگونه از خورشید بنویسم، وقتی تمام وقت باران پنجره چشمانم را شسته است...
بی ستاره ام و زرد،
با طعم معطرِ پائیزی که حضورش
تنها معجزه لحظه های تنهایی من است...
قیمت وفا شاید گران‏تر از آن بود که بهانه دوست داشتنی زندگیم از عهده داشتنش برآید....
مهم نیست!
تمام سرزنش ها را می پذیرم و به بهانه تولد حقایق غم انگیزی که درد را به درد می‏آورد و
آتش را می سوزاند....
سقف اعتماد تعمیری ست مدام چکه می کند
و آغوش ترانه ایم همچنان از عطر تن او که باید پر باشد، خالیست...
این دل دیوانه همیشه یک پادشاه ِ مغرور حقیقی داشته است...
اما اگر نوشته هایم ثمره تخیل بود،به جنون نمی رسید
عتراضی نیست، این دل دیوانه به جنون ِ رسیده از او راضی ست.....
خلاصه غم ِ سنگینی است اگر سر نخواستن دلی دعوا باشد....
اما همیشه حق هم با برنده ها نیست...
می شوددر عین بازنده بودن سربلند بود و او را از
کوچه پس کوچه‏های دنیا گدایی کرد....
قرار بود حقیقت را بگویم، سخت است، بی علاج است،
دانستنش کم کم آدم را می کشد،
گریه شبانه می آورد، اما همین است، خبر کاملاً واقعی ست....
سکوت می کنم تا به خاک سپردن آخرین خاکسترهای آرزوی برباد رفته ام
آبرومندانه باشد....
گریه می کنم
باشکوه مثل اقیانوس، بلندمثل اورست...
او نمی شنود و نمی داند که ماه،
خوشبختی من بی ستاره است...
و اما یک سئوال کوچک می ماند
برای پرسیدن از کسی که بی پاسخ ترین سئوال فکر آشفته من است.
چی کار کرد این دل سادم ؟؟؟؟؟؟
که از چشم تو افتادم....

(دوستان من به هیچ عنوان شکست عشقی نخوردم بعدا حرف در نیارید
فقط دوست داشتم این متن خیلی قشنگ داخل پیج ام باشه)