نمی‌بینند چند بار زمین خوردی، نمی‌بینند چند بار با عذاب تا پله‌ی نود و پنجم رسیدی و به لغزش کوچکی تا پله‌ی اول سقوط کردی. نمی‌بینند چند بار جا زدی و چند بار ناامید شدی و چندبار با زخم و رنج و آسیب بلند شدی و دوباره ایستادی و دوباره ادامه‌دادی.
نمی‌بینند چقدر نشدنی‌بود، سخت بود، محال بود و تو تا چه اندازه غمگین، تنها و خسته بودی برای جنگیدن!!! نمی‌بینند چقدر تاوان دادی، چقدر محروم شدی و چقدر دلخوشی‌ها و آسایش و تفریحت را به تعویق انداختی در همان‌حال که آنان سرگرم دلخوشی‌ها و آسایششان بودند؛ نمی‌بینند!!! اما به پله‌ی صدم که رسیدی، می‌بینند چه جای خوبی ایستاده‌ای و ای کاش خودشان جای تو بودند و ای کاش خودشان در جایگاه تو می‌ایستادند!!!
مشکل بیشتر آدم‌ها این است که در دنیای واقعی به تو حسادت می‌کنند اما در دنیای ذهنشان با تو رقابت می‌کنند! که همتِ برخاستن و تلاش کردن و بالارفتن ندارند، اما دلشان بامِ بلند و جایگاه‌های دست‌نیافتنی و دستاوردهای محال می‌خواهد...

#نرگس_صرافیان_طوفان