باد پاییز وزید و دل ما عاشق شد

عاشق برگ خزان و این همه زیبایی

من و تنهایی و آوارگی برگ خزان هم رنگیم


خالی از نیرنگیم

روی گلبرگ پریشان در باد می‌نویسم از عشق


می‌روم تنهایی در شبی بارانی

تا که سیراب شوم از می‌ ناب پاییز


باده را تا به سحر می‌نوشم از تب عشق

عشق را در قدحی می‌بینم که دلش بارانی است


می‌نویسم روی هر برگ خزان از غم دل

که چرا پنهانی است؟

که چرا این دل غم دیده من

شده لبریز ز عشق پاییز؟


غم من تنهاییست

دل من بارانی است