یاد کودکی هایم بخیر
شیطنت دختربچه ای مرموز و کنجکاو
با کفش های قرمز و براق تق تقی !
یاد چادر مادرم بخیر
که بی اجازه تکه ای از آن را بریدم و برای عروسکم لباس دوختم
خانه ی دنج و آرامی که با بالش و رختخواب می ساختم
قابلمه هایی که صندلی می شدند
و مهمانی هایی ساده اما پر از ذوق و شوق
که با ظروف و فنجان های کوچک پلاستیکی ترتیب می دادم
با چای و خوردنی هایی که با چشم بصیرت دیده می شد
و بزرگترها را که به زور گریه و پا به زمین کوبیدن
در ضیافت کودکانه ام شریک می کردم
چه روزهای خوبی بود
نهایت حسرتم یک عروسک بود که مو داشته باشد
و اوج حسادتم با یک بوسه و آغوش ، تمام می شد
از خط خطی و حکاکی هایم روی دیوار نگویم
غول های کج و معوج و ترسناکی که با دستان کوچکم می کشیدم
و کفر همه را در آورده بود !
بیچاره کلاغ بخت برگشته ای که توی قفس حبس کرده بودم
از آفرینش من ، بدجور شاکی بود
دلم برای آن روزهای مادرم می سوزد
که شیطنت های عجیب و غریبم کلافه اش می کرد
گاهی بالای درخت بودم
گاهی روی دیوار
و گاهی در حال فرود از روی طاقچه یا رختخواب ها
آخر دختر بچه هم اینقدر بازیگوش ؟!
هر بار وسط کنجکاوی و بلند پروازی هایم
جایی از بدنم آسیب می دید و زخمی می شد
و بازهم تسلیم نمی شدم و دست بردار نبودم
دارم فکر می کنم به روزهای مدرسه
گاهی از فرط تنبلی ، شب ها با لباس می خوابیدم
تا مث...