هر از چند گاهی، یکهویی بی‌مقدمه از همسرتان، فرزندتان، دوستتان یا هر کس دیگری که به نوعی با شما گره خورده است، با آرامش و مهربانی بپرسید:
"احساس خوشبختی می‌کنی؟ کلاً خوبی؟"

بعدش دیگر یک کلمه هم نگویید و فقط بگذارید او حرف‌هایش را بزند.
بگذارید رسوبات ته گرفته‌اش را بیرون بریزد.
بگذارید سبک شود.
سبکبالی، هم حال او را خوب می‌کند و هم آیینه‌ای برای نشان دادن چیزهایی می‌شود که از آن غافلید.

حتی گاهی از خودتان هم این سؤال را بپرسید:
هی فلانی! احساس خوشبختی می‌کنی؟
اگر ندای مثبتی از درونتان بلند شد؛ دو دستتان را بالا کنید و بلند و بی‌پروا بگویید الهی صدهزار مرتبه شکرت.
و اگر پاسخی منفی یا شل و تردیدآمیز برخاست، با خودتان بگویید:
آخه چرا؟ چرا احساس خوشبختی نمی‌کنی؟ چی کم داری مگه؟ اگه چی داشته باشی، دیگه احساس خوشبختی می‌کنی؟ چند وقت دیگه قراره احساس خوشبختی کنی؟ تا کی ...

نگذارید در چرخ دنده‌های زندگی روزمره، هدف از چرخیدن را گم کنید.

👤 دکتر محسن زندی

🌸
🍃🌸
🌸🍃🌸