الان تقریبا سه هفته ای میشه داریم درس میخونیم منو همسری برا آزمون و تقریبا تمام وقت خونه ایم دوتایی.خیلی وقت بود خونه مامانینا نرفته بودیم.مامان زنگ زد و گف ناهار درس میکنم بیاین.دستپخت مامان همیشه برای من با تمام دستپختای دیگه فرق داره اما این بار هم ک چند وقت بود دستپختشو نخورده بودم به قدری دلچسب و لذت بخش بود که اصلا سیر نمیشدم از خوردن.همیشه به همسری میگم خونه پدری و سفره خانواده و دستپخت مامان بزرگترین نعمتاس ک داریم و باید قدرشونو بدونیم.من اگر همین غذا رو درس کنم تازه ازینم خ شمزه تر باشه اصلا این طعم و عطر و لذت رو نداره.چه دستپخت مامان چ مادر شوهرم هر دو بهشتی اند. اصلا مادر یعنی بهشت. چه در قید حیاط باشن چه نباشن یاد و خاطرشونم آدمو یاد بهشت میندازه.
مامان بزرگم چند ساله به رحمت خدا رفته اما هر جا عطر خورشت قیمه یا کباب تابه و برنج ایرونی باشه ناخودآگاه یاد مامان بزرگم میفتم و دلم برا چند لحظه میره بهشت. همین لذتا و خاطراتن که ما رو تو دنیای دوروزه ی این کره ی خاکی سر پا نگهداشتن.
خدایا شکرت.